Blog

Η ομάδα συνέχισε δίχως άλλα προβλήματα τον δρόμο της και σύντομα έφθασε στο φυλάκιο. Αν και τα ξωτικά εκεί ήταν επιφυλακτικά προς τους ανθρώπους, σεβάστηκαν τις επιθυμίες της Ίναρελ και της παρείχαν ότι χρειαζόταν η ομάδα της.

Δεν άργησαν να αφήσουν το χωριό πίσω τους. Μόλις βεβαιώθηκαν ότι ήταν ασφαλείς, σταμάτησαν για να πάρουν μερικές ανάσες. Η Ίναρελ παρατήρησε το τόξο που κρατούσε στα χέρια της. Ένιωθε ευάλωτη τώρα που η φαρέτρα της ήταν άδεια. Άοπλη δεν ήταν, καθώς έφερε ένα σπαθί περασμένο στη ζώνη της. Το τόξο της, όμως, το ένιωθε σαν φυσική προέκταση του χεριού...

Η μικρή ομάδα πλησίαζε επιτέλους τον προορισμό της, ύστερα από μία εβδομάδα πεζοπορίας μέσα στο πυκνόφυτο δάσος Θέσσαφελ. Προπορευόμενη ήταν η Ίναρελ, η οδηγός της ομάδας, από τη φυλή των ξωτικών.

Έτρεχε φοβισμένη και βρεγμένη μέχρι το κόκαλο ανάμεσα στα πυκνά δέντρα που απάρτιζαν το αρχαίο αυτό δάσος. Στην αγκαλιά της κρατούσε τον τετράχρονο γιο της. Το παιδί ήταν σοκαρισμένο και αρκετή ώρα τώρα δεν μιλούσε ούτε έκλαιγε. Το μόνο που έκανε ήταν να κρατάει σφιχτά την μητέρα του.